Czarny ptak z pomarańczowym dziobem
Kosy można spotkać na terenie całego naszego kraju. Są to ptaki średnio, a miejscami nawet bardzo liczne. Ich pożywieniem są owady, dżdżownice, chrząszcze oraz owoce takie jak jagody. Ptak swego pokarmu szuka na ziemi. Gatunek znany jest z głośnego, melodyjnego śpiewu o fletowej barwie.
Czarny ptak z czarnym dziobem podobny do kosa
Występy wokalne kosów można usłyszeć już od wczesnej wiosny z samego rana, ale także w ciągu dnia i wieczorami. Kos tworzy głębokie gniazdo z wykorzystaniem trawy i niewielkich gałązek. Ptak wylepia czarkę glebą próchniczą zmieszaną z piaskiem oraz wyścieła trawą. Nowy park narodowy dla tygrysa. Wolontariusze posprzątali ponad pół tony śmieci z bałtyckich plaż.
Samiec kosa Turdus merula karmi swoje młode, fot. Fundacja WWF Polska bardzo poważnie traktuje ochronę danych osobowych. Z tego powodu chcielibyśmy Cię poinformować, jakie dane są przechowywane i w jaki sposób wykorzystywane są te dane. Twoje dane osobowe mogą w niektórych przypadkach zostać przekazane innym firmom lub osobom prawnym, w szczególności usługodawcom np.
Przechowujemy Twoje dane osobowe tylko tak długo, jak to konieczne dla celów, dla których są gromadzone, co może obejmować spełnienie wszelkich wymogów dziobem, księgowych lub sprawozdawczych. Jeśli udzielono zgody na przesyłanie informacji przez WWF, możesz w każdej chwili taką zgodę odwołać wysyłając prośbę na adres e-mail: daneosobowe wwf.
W celu ustalenia, jak długo przechowujemy dane, patrzymy na kategorię danych i cel, dla którego zebraliśmy te dane. Aby ustalić odpowiedni okres przechowywania danych osobowych, bierzemy pod uwagę ilość, charakter i wrażliwość danych osobowych, potencjalne ryzyko szkód wynikłych z nieuprawnionego użycia lub ujawnienia danych osobowych, cele dla których przetwarzamy dane osobowe i czy możemy osiągnąć te cele za pomocą innych środków i mających zastosowanie wymagań prawnych.
Ptaki morskie Ostrygojad Haematopus ostralegus. Strona główna Ptaki morskie Gatunki Ostrygojad. Po czym rozpoznać ostrygojada? Magdalena i Grzegorz Jędro. Literatura BirdLife International. Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach Ornis Polonica — Chodkiewicz T.
Raport z wdrażania art. Biuletyn Monitoringu Przyrody 1— Farerskie kadry Młode ptaki po wylocie z gniazda są podobne do samic. Spód ciała mają bardziej plamisty ptak pióra grzbietu i pokryw skrzydeł posiadają rzucające się w oczy, jasne osie. Dziób jest brązowy. Upierzenie skrzydeł i ogona wydaje się wyraźnie oddzielone od reszty.
U młodych samców jest ciemnobrązowe do brunatnoczarnego, u młodych samic nieco jaśniejsze, przechodzące w brąz [22] [26]. Młode ptaki pierzą się po raz pierwszy w roku urodzenia między latem a pomarańczowym. Wymieniają wtedy pióra konturowe korpusu i część piór skrzydeł [26]. U samców, które wykluły się wczesną wiosną, podległe pierzeniu partie piór stają się brązowoczarne lub czarne, w odróżnieniu od młodzieńczych, brązowych piór na ogonie i części korpusu.
Samce, które wykluły się później, uzyskują ten pośredni pomiędzy młodzieńczym a dorosłym wygląd w następnym czarny. Także u jednorocznych samic widoczna jest różnica pomiędzy zmienionymi a niezmienionymi partiami upierzenia. Te ostatnie są wyraźnie jaśniejsze [22]. Regularne, całkowite pierzenie rozpoczyna się z reguły dwa tygodnie po wyprowadzeniu młodych.
W Europie pierzenie następuje zwykle pomiędzy czerwcem a końcem października. Prawie wszystkie dorosłe kosy pierzą się w sierpniu [27] [24]. Typowy dla drozdów plamkowany wzór na upierzeniu można rozpoznać też u kosów, choć u samców jest on przykryty przez intensywne odkładanie się melanin w piórach.
Kos samica
Można więc traktować melanizm jako charakterystyczną dla tego gatunku adaptację. Nietypowe jest natomiast zmniejszenie ilości pigmentu lub jego utrata. Może ono występować w rozmaitych formach i stopniach intensywności. Związana z albinizmem zmniejszona zawartość melanin w piórach prowadzi do wystąpienia ziemistego zabarwienia.
W pełni albinotyczne białe ptaki z czerwonymi oczami, w związku ze swoją zmniejszoną zdolnością widzenia, praktycznie nie mają szansy przeżycia w naturze. Białe zwierzęta z brązowymi lub czarnymi oczami są leucystyczne. Stłumiony leucyzm prowadzi do łaciatego ubarwienia [28] [29]. W niektórych latach łaciate ptaki występują często na danym obszarze.
W Europie jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych członków tej rodziny, jest też jednym z najbardziej znanych ptaków. Długość ciała wynosi od 24 do 27 cm. Samce są zabarwione na czarno z żółtym dziobem. Upierzenie samic jest w dużej części ciemnobrązowe.
Powstałe symetryczne lub niesymetryczne wzory na upierzeniu są bardzo różnorodne. To białe zabarwienie może być zaburzeniem odziedziczonym lub występującym podczas rozwoju piór — eksperymentalnie dowiedziono, że białe pióra mają związek z odżywianiem się, przede wszystkim w okresie pierzenia. Pokarm ubogi w białko faworyzuje wystąpienie albinizmu [29].
Zmienione ubarwienie jest obecnie obserwowane przede wszystkim u ptaków na terenach zaludnionych. Było ono jednak znane na długo przed tym, jak kosy zamieszkały w pobliżu człowieka. O białych kosach pisał już Arystoteles [22]. Osiągając długość ciała pomiędzy 24 a 27 centymetrów, są kosy podgatunku T. Samce są nieco większe niż samice.
Długość skrzydeł samców wynosi średnio mm, a samic mm [22]. Odpowiada to rozpiętości skrzydeł pomiędzy 34 a 38,5 centymetrów [31]. Długość ogona wynosi od do milimetrów [22].
Czaszka ma długość od 47 do 52 mm, z czego 23—27 mm przypada na dziób [32]. U europejskich kosów obserwuje się znaczne różnice masy ciała w poszczególnych porach roku [33]. Na podstawie wieloletnich, przeprowadzonych w Wielkiej Brytanii obserwacji ustalono, że masa ciała może wynosić od 71 do gramów.
Dorosłe samce mają masę przeciętnie ,8 grama. Dorosłe samice są nieco lżejsze ,3 grama. Jednoroczne ptaki są przeciętnie o 3 gramy ptak. Jedynie w porze składania jaj samice są nieco cięższe od samców. Największą masę środkowoeuropejskie kosy mają w styczniu, najmniejszą w lipcu lub sierpniu, po porze godów. Przyrost masy jest rezultatem magazynowania rezerw tłuszczu [34].
Kosy zasiedlają niemal całą Europę. W Azji i północnej Afryce występują przeważnie wyspowo, sięgając na wschodzie gór Azji Środkowej. Kosy zostały introdukowane w Australii i Nowej Zelandii i stamtąd bez udziału człowieka zasiedliły okoliczne wyspy. Na większości obszaru występowania kosy są ptakami częściowo wędrownymi.
Na dalekiej północy migrują prawie wszystkie ptaki, w przeciwieństwie do osiadłych czarny południowych. W niektórych okolicach ptaki na zimę zlatują do cieplejszych i niżej położonych miejsc, ale także w Alpach i Karpatach niektóre ptaki pozostają na wysoko położonych terenach lęgowych [35]. Kosy, gatunek drozdów o najciemniejszym upierzeniu, zamieszkiwały pierwotnie wnętrza wilgotnych, gęstych lasów.
Także dzisiaj gniazdują w ciemnych lasach z bujnym podszytemszukając pożywienia na pozbawionej wegetacji lub porośniętej niską roślinnością ziemi. W takim siedlisku nadzwyczajnie dobre, jak na ptaki śpiewające, widzenie po zmroku jest dużą zaletą. Z drugiej strony ptaki te zamieszkują dzisiaj ruchliwe centra wielkich miast, przez co mówi się o populacjach kosów leśnych i miejskich [36].
Kos zamieszkuje dzisiaj prawie wszystkie rodzaje krajobrazu kulturowegow tym ogrody, parki, skwery, ogródki działkowe, dzielnice willowe, grupy drzew i krzewów na obszarach przemysłowych, sadyporośnięte krzewami wrzosowiskaa także otwarte pola, o ile osłonięte są czyżniami lub żywopłotami.
Obok zbliżonych do natury starych lasów pierwotnych zamieszkuje także monokulturowe lasy gospodarczeprzy czym preferowane są lasy liściaste względem borów. Kosy gniazdują także w szuwarach [37]. Szukające pożywienia na ziemi ptaki nie oddalają się nigdy zbyt daleko od oferujących schronienie zarośli [36].
Poza nielicznymi wyjątkami wielkość opadów na zajmowanych przez kosy obszarach przekracza mm rocznie [38]. Najwyższe zagęszczenie populacji występuje w miastach, gdzie nierzadko osiąga czarny lub więcej gniazdujących par na hektar. Na cmentarzu w Ravensburgu w następujących po sobie latach gniazdowało od pięciu do siedmiu par na hektar [37].
Zagęszczenie w lasach jest wyraźnie mniejsze i rzadko przekracza 0,5 pary na hektar. Na obszarach wiejskich przyjmuje wartości pośrednie między lasem a miastem [36]. Kosy zasiedliły także lasy górskie. W Alpach występują po górną granicę lasu. W Atlasie Wysokim można je spotkać do wysokości metrów [38].
W polskich Karkonoszach występują na obszarach położonych do m n. Najdalej ptak zachód kosy występują na AzorachWyspach Kanaryjskich i Maderze. W Afryce Północnej zamieszkują obszar pomiędzy Morzem Śródziemnym a Saharą od Maroka do Tunezjia czasami także bardziej na południe, w pustynnych oazach.
Na Islandii pierwsze gniazdo zaobserwowano w Północna granica zasięgu znajduje się na 70° szerokości północnej w Skandynawii i na 60° dalej na wschód w Rosji. Na wschodzie Ural stanowi granicę obszaru występowania. Pozbawiony kosów dziobem również obszar Europy na południowy wschód od linii łączącej Krym z południowym Uralem [40].
Zachodnia część azjatyckiego obszaru występowania obejmuje Azję Mniejszą i wschodnie wybrzeża Morza Śródziemnego. Jego północna granica przebiega od Krymu przez Nizinę KubańskąStawropol i północny Kaukaz po południowe wybrzeże Morza Kaspijskiego. Południowa granica leży na wschód od Morza Śródziemnego mniej więcej na Dalej na wschód znajdują się kolejne, odseparowane obszary występowania w górach ZagrosElburs i Kopet-dag oraz dalej na wschód w AłajuTienszanie i Hindukuszu [30] [40].
W początkach XIX wieku kosy zaczęły wkraczać do ludzkich osad. Nastąpiło to niezależnie od siebie w kilku ośrodkach, z których następnie ptaki kolonizowały inne miasta. Kosy przybywały do miast w pierwszej kolejności na terenach, na których przez długi czas utrzymywał się wysoki poziom urbanizacji i utrzymywała się wysoka liczebność leśnych populacji.
Początkowo ptaki jedynie zimowały na terenach zurbanizowanych [41]. Hamującym czynnikiem synurbizacji są polowania mające jeszcze miejsce na przykład w południowej Francji. Jednym z czynników zachęcających do osiedlania się jest łagodniejszy mikroklimat w miastach. Poza tym sztuczne oświetlenie pozwala na przedłużenie okresu gniazdowania oraz przez cały rok dostępne są źródła pokarmu [42].
Do osiedlania się zachęcały też zmiany zachodzące w środowisku miejskim — zakładanie parkówdziobem krzewów oraz rozpowszechnienie dokarmiania ptaków zimą. Miejskie kosy wykazują pomarańczowym genetycznego przystosowania do środowiska takie jak mniejsze wydzielanie kortykosteronu pod wpływem stresu i bardziej osiadły tryb życia z mniejszą skłonnością do migracji [41].
W bawarskim Bambergu i pobliskim Erlangen odnotowano miejskie kosy już w [41]. Z kolei pierwsza wzmianka o stałym przebywaniu kosów w mieście pochodzi z i dotyczy Rzymu [43]. Około pomarańczowym zasiedliły duże miasta Dolnego Śląska [39]. W Londynie zadomowiły się w dużych parkach dopiero w latach trzydziestych XX wieku [42].
Do roku zasiedliły miasta w dużej części swojego obszaru występowania. W Europie niezasiedlone pozostawały miasta wschodniej LitwyBiałorusiRosji i południowej Francji [41]. Pierwsze kosy na kontynencie australijskim zostały przywiezione w roku do Melbourne. Być może już wówczas niektóre z nich zostały wypuszczone na wolność.
W następnych latach, aż po wiek XX, udokumentowano wiele wypuszczeń tych ptaków. Można się spodziewać, że było również wiele nieudokumentowanych wypuszczeń przez osoby prywatne.
Czarny ptak z pomarańczowym dziobem śpiew
Główny obszar występowania w Australii leży w południowo-wschodniej części kontynentu, na południe od Kosy wkraczają coraz dalej na północ. Na południe od kontynentu występują także na Tasmanii i wyspach Cieśniny Bassa. Kosy uważane są w wielu częściach Australii za szkodniki, powodujące szkody w plantacjach owoców, ogrodach i winnicach, i często tępione przez właścicieli plantacji [31].
W latach XIX wieku introdukowano kosy w Nowej Zelandii. Liczne ptaki zostały wypuszczone na Wyspie Północnej i Wyspie Południowej. Obecnie zamieszkują, oprócz całego obszaru obu głównych wysp, także okoliczne wysepki [31]. Możliwe, że tamtejsze kosy ułatwiają rozprzestrzenianie introdukowanych gatunków roślin [44].
Wiadomo o nieudanych próbach introdukcji kosów w Ameryce Północnej, południowej Afryce oraz na wyspach Świętej Heleny i Fidżi [31]. W Europie udział wędrujących osobników jest największy na północy i wschodzie kontynentu.
W Szwecji migruje 76 procent, a w Finlandii 89 procent osobników populacji. Wędrówka odbywa się głównie w kierunku południowo-zachodnim. Wędrujące ptaki zasilają zimą populacje w zachodniej i południowej części kontynentu [45]. Przykładowo ptaki gniazdujące w Badenii-Wirtembergii zimują w północnych Włoszech, północnej Hiszpanii, a przede wszystkim w południowo-zachodniej i południowej Francji.
Ich ulubiony zimowiskiem jest dolina dolnego Rodanu [37]. Na obszarach zaludnionych udział migrujących kosów jest niższy niż w lasach.
Ostrygojad - Chroń Bałtyk
Na zimowiska wyrusza też mniej samców niż samic. Więcej już nie chciał.
Noc spędził w szklanym, podgrzewanym, klimatyzowanym terarium. Rano dostał takich energii, że musiałem go szybko wynieść na zewnątrz. Przedtem jednak dostał śniadanie sporządzone ze świeżych czereśni. Na dworze umieściłem go w gęstym żywopłocie od nasłonecznionej strony i z daleka, dyskretnie obserwowałem przez lornetkę.
Po godzinie, gdy słońce dobrze już przyświeciło, zaczął się w nim kąpać i trzepotać skrzydełkami. Zauważyłem też, że znalazła się mama-kos, która zaczęła go dokarmiać. Po ok. Z opodal stojącego dużego świerku, tak jakby w ramach podziękowania, słychać było jeszcze tylko śpiew kosa. Od kiedy mieszkamy w podmiejskiej dzielnicy Katowic, tj od dziesięciu lat, w naszym ogrodzie mieszkają kosy.
W zasadzie tyko dlatego, że mi było ich żal, któregoś mroźnego dnia wysypałam ziarna słonecznika. Od tego czasu mamy nie tylko kosy, ale tez kolonię wróbli, sikorek, sójki. Rudziki pojawiały się częściej, gdy była w ogrodzie irga. Kosy odwdzięczają się co wiosna, dając koncerty od marca i zwiastując lepsza połowę roku. Niestety jest im na tyle dobrze, że tracą czujność.
Przez dwa kolejne lata budowały gnizada za nisko np w drewutni i niektóre padły ofiarą sąsiedzkich kotów. W tym roku mamy lokatorkę w ogniku i co rano słychać jak buszuje w liściach. Czekamy na wiosnę i kolejne cudowne koncerty.